Leven als God in Costa Rica

Wat is het leven toch makkelijker als elke dag de zon schijnt. De mensen hier zijn allemaal zo relaxt en vrolijk. Onze juf van Spaanse les leert ons niet alleen de taal maar vertelt ook veel (ja,ja, in het Spaans) over de cultuur, het land en de geschiedenis. Volgens haar komt stress niet voor bij de mensen hier. Bij voorbeeld: het weekend begint bij hun al op donderdagavond. Ze werken wel 5 dagen per week maar er is ruimschoots tijd voor ontspanning.
De dag begint voor iedereen vroeg en eindigt ook vroeg. Ze profiteren optimaal van het daglicht en een siësta kennen ze hier niet want ze gaan vroeg naar bed. Zodra de zon op komt om 5 uur komt iedereen in beweging en om 6 uur gaan ze aan het werk. En ja, dan kan het gebeuren dat de buurman om 6 uur met een bosmaaier onder je slaapkamerraam aan de gang gaat. Zo verraste de tuinman van dit huis ons afgelopen zondag ook nogal. Om kwart over zes ging plotseling het alarm af (dat loeiapparaat hangt ook nog een bij onze slaapkamer). We schoten tegen het plafond van schrik want je wordt dan wel erg ruw uit je slaap gewekt. Het bleek dat de tuinman maar vast over het hek geklommen was. Dus toen begon onze dag vanzelf ook vroeg. Toch pas je je al gauw aan het ritme aan. Wij staan hier ook vroeg op en gaan vroeg naar bed. ’s-Morgens zitten we in de zon op het terras te ontbijten, want dan is de zon nog niet zo heet, overdag maken we óf een uitstapje, of we blijven thuis, verkennen het dorp een beetje en lezen en zwemmen wat :) en ik ben weer begonnen met het haken van tasjes van boodschappentasjes.
Rondom onze woonkamer hebben wij glazen schuifpuien. Nu staan deze de hele dag wijd open, behalve aan het begin van de dag. Nu is het ons allebei al een keer overkomen dat we met ons ontbijt in de handen bijna dwars door die grote schuifpui liepen. Eerst voel je je knap lullig maar daarna is het wel erg komisch en het is grappig als je fruithapje en kopje thee langs het raam naar beneden druipt.
Zondag zijn naar de kust geweest, een rit van ca 1,5 uur. Onderweg kwamen we over een brug waaronder in de rivier tientallen krokodillen lagen te wachten. Zelfs voor de Costa Ricanen is dit een bezienswaardigheid. Gisteren maakten wij een uitstapje naar de watervallen van La Paz. Dit was niet helemaal goed voorbereid door ons. Het is maar 70 km. hiervandaan dachten wij, maar ja over smalle bergweggetje schiet het niet erg op en hoe hoger we kwamen (ca. 1500 m) hoe vochtiger het klimaat werd. Alles, werkelijk alles was daar dicht begroeid met mos. Er hangt daar elke dag vanaf 10 uur een dikke nevel en het regent heel vaak. Het laatste stuk moesten wij door de mist over een dirtroad. Stukken met en zonder asfalt; grote gaten; blubber; grote keien! Dat was op de kaart absoluut niet te zien geweest, Wel heel avontuurlijk natuurlijk. Het park (waar de regen ook met bakken uit de lucht kwam en waar wij alleen maar in ons T-shirtje en korte broek liepen te blauwbekken) en de watervallen waar we uiteindelijk aankwamen waren werkelijk schitterend. Een typisch voorbeeld van een nevelwoud.
Autorijden is hier zo wie zo een uitdaging. De straten hebben hier wel namen, nl. nr. 1 nr. 2 nr. 3 enz. maar dat staat nergens aangegeven. Je moet al zoekend je weg vinden. Op grote wegen wordt de richting wel goed aangegeven, maar op de binnenwegen niet of nauwelijks. In steden is het elke keer spannend of je er wel weer uitkomt. NU heeft Ab gelukkig een goed richtingsgevoel. Hij komt er wel! Maar ik zou rondjes blijven rijden. Zondag gaan we paardrijden in de huevels rond Atenas. Ben benieuwd.